Op 11 april organiseerde de ambulancedienst een spiegelgesprek. Zes patiënten en/of omstanders kwamen hun verhaal doen over hoe zij de ambulancehulpverlening hebben ervaren. Het eerste uur vertelden de aanwezigen, met een gespreksleider, over hun verlopen ambulancehulpverlening. Het tweede gedeelte was er ruimte voor de aanwezigen om over en weer vragen te stellen.
“De patiënten vertelden uitvoerig over hoe zij -de 112 beller die onze zorg nodig heeft- onze komst hebben beleefd” vertelt één van de aanwezige ambulancehulpverleners. “Wij komen ergens binnenstappen, met onze heftig gekleurde kleding, apparatuur en onze protocollen. We overleggen in vaktermen en gaan direct aan de slag, vaak niet beseffend dat er familie op de achtergrond meekijkt en luistert en vol vragen en angst zitten. Elke blik, elk woord wordt gewogen wanneer je toekijkt als familielid of af ligt te wachten als patiënt. Dit opent wel weer even de ogen, terwijl ik denk toch erg empathisch te zijn. We moeten toch nog meer rekening houden met de familie en omstanders, en dat onze non verbale en verbale communicatie, hoe subtiel ook, soms als erg vervelend kan worden ervaren! Even een korte uitleg wat we gaan doen, of in acute situaties dat je aangeeft dat je later uitleg geeft, maar nu even dringend wat handelingen moet verrichten kan daarbij al helpen.”
De ambulancedienst gaat aan de slag met de opgehaalde verbeterpunten.
Deel deze informatie via: